Een laatste verslag
Blijf op de hoogte en volg Johanneke
04 Mei 2013 | Tanzania, Ilula
Inmiddels ben ik alweer twee weken terug in Nederland. En wat is het hier koud! Hoe jullie de afgelopen winter ooit hebben overleefd…
Niet alleen het weer is raar, ook aan het eten moet ik even wennen. De afgelopen dagen ben ik toch wat ziek geweest. Ach ja, bij gebrek aan twee keer per dag rijst, denk ik dan maar.
Het gaat vandaag alweer een stuk beter.
Verder is het best lekker om weer thuis te zijn. De mogelijkheid om een warme douche te nemen is geweldig, het internet is weer snel en daarnaast vind ik het heel fijn om al mijn familie en vrienden na 6 maanden weer te kunnen zien en spreken. Afspreken met vrienden, onbeperkt bellen; allemaal van die dingen die ik toch wel heb gemist.
Aan de andere kant mis ik het mooie Tanzania en de mooie, lieve mensen die ik daar heb leren kennen elke dag. Op de gekste momenten ga ik in mijn hoofd terug naar die prachtige plek en vraag ik me af wat er op dat moment gebeurt. ‘Waar zou die en die zich bevinden, zouden ze nog wel eens aan me denken daar, zouden ze me missen?’ Op die laatste twee vragen weet ik het antwoord eigenlijk wel. Vorige week donderdag heb ik nog even gebeld met Ilula. Ik heb toen gesproken met het clubje oudste meiden (die toen toevallig bij elkaar waren) en met een aantal van de vrijwilligers. Zo leuk om even die stemmen te horen en te weten te komen hoe het gaat. Ook werd me tijdens dat gesprek verteld dat ze me allemaal ontzettend missen. Nou, dat gevoel is wederzijds.
Mijn laatste week in het weeshuis was hectisch. Er moest nog zoveel gebeuren en daarbovenop moest ik ook al afscheid gaan nemen van bepaalde mensen. Ik wilde natuurlijk nog even een kijkje nemen bij alle projecten waar ik het afgelopen halfjaar heb gewerkt. Daarnaast waren er ook nog een aantal speciale gebeurtenissen.
Op mijn laatste zaterdag (dat was precies drie weken geleden) was er een birthdayparty. Superleuk! En ik zat in het comité en mocht dus meehelpen met het maken van de verjaardagskaarten, het bakken van de cakes en het versieren van de Hall. Gezellig!
Voor de zondagavond waren we met alle vrijwilligers en twee van de oudste meiden uitgenodigd om bij Overnike, de matron van het weeshuis te komen eten, speciaal omdat ik bijna weg zou gaan. Dat was zo lief van haar! We hebben een hele gezellige avond gehad, we hebben heerlijk gegeten en ik heb zelfs nog een afscheidscadeautje van de matron gekregen.
En natuurlijk was er op de woensdagavond, mijn laatste avond in het weeshuis, een speciale afscheidsavond. De meiden zongen en dansen, waarna er een aantal speeches waren onder andere van een van de oudste meiden, van Berit, van Tulia, onze vrijwilligersbegeleider, en van een van de vrijwilligers. Een van de verrassingen van deze avond was een speciaal dansje dat voor me werd gedaan door Miranda, Alvina en Jake, de Zweedse en Amerikaanse vrijwilligers. Zij deden speciaal voor mij de chicken dance. Na de dans moest ik huilen van het lachen. Van papier hadden Miranda en Alvina drie kippensnavels gemaakt die ze voor de dans omdeden. Jake’s snavel bleef echter niet goed zitten, dus tijdens de dans was hij constant bezig de snavel weer goed om te doen, terwijl Miranda en Alvina links en rechts van hem stonden te dansen. Ontzettend grappig!
De volgende ochtend ben ik door de andere vrijwilligers en door de oudste meiden naar de bus gebracht. De bus was natuurlijk veel te laat, maar toen hij eenmaal bij de busstop was aangekomen, was het ‘echte’ afscheid snel en gehaast. De tranen kwamen pas in de bus…
Die avond en de volgende dag, toen ik in Dar es Salaam was, ben ik nog meerdere keren door de andere vrijwilligers en een aantal van de meiden gebeld en gesmst. Heel lief en ook fijn, want ik was een hele dag alleen in Dar.
Mijn vliegtuig vertrok vrijdagnacht, tijdens de tweede nacht in Dar. Zaterdagochtend kwam ik aan in Istanbul, waar ik een aantal uur heb gewacht, waarna ik doorvloog naar Amsterdam.
Zaterdagavond om half 6 kwam ik de aankomsthal van Schiphol binnen, waar ik werd opgewacht door een grote groep lieve mensen. De grootte van mijn ontvangstcomité was een grote en leuke verrassing!
Inmiddels is dat dus alweer twee weken geleden. Ik ben nog volop bezig te acclimatiseren aan het Nederlandse weer en aan de cultuur, maar uiteindelijk zal alles wel weer wennen. Life goes on!
In dit laatste verslag wil ik iedereen heel erg bedanken voor het lezen van mijn weblog, voor alle leuke reacties die ik erop heb gekregen, voor alle kaartjes, lieve woorden, knuffels, etc. Ook wil ik iedereen bedanken die me in de afgelopen zes maanden heeft bijgestaan.
Mijn tijd in Tanzania was geweldig, ik heb daar een tweede thuis en een tweede familie gevonden. En ik hoop ooit weer een keer terug te mogen.
Asante sana!
Niet alleen het weer is raar, ook aan het eten moet ik even wennen. De afgelopen dagen ben ik toch wat ziek geweest. Ach ja, bij gebrek aan twee keer per dag rijst, denk ik dan maar.
Het gaat vandaag alweer een stuk beter.
Verder is het best lekker om weer thuis te zijn. De mogelijkheid om een warme douche te nemen is geweldig, het internet is weer snel en daarnaast vind ik het heel fijn om al mijn familie en vrienden na 6 maanden weer te kunnen zien en spreken. Afspreken met vrienden, onbeperkt bellen; allemaal van die dingen die ik toch wel heb gemist.
Aan de andere kant mis ik het mooie Tanzania en de mooie, lieve mensen die ik daar heb leren kennen elke dag. Op de gekste momenten ga ik in mijn hoofd terug naar die prachtige plek en vraag ik me af wat er op dat moment gebeurt. ‘Waar zou die en die zich bevinden, zouden ze nog wel eens aan me denken daar, zouden ze me missen?’ Op die laatste twee vragen weet ik het antwoord eigenlijk wel. Vorige week donderdag heb ik nog even gebeld met Ilula. Ik heb toen gesproken met het clubje oudste meiden (die toen toevallig bij elkaar waren) en met een aantal van de vrijwilligers. Zo leuk om even die stemmen te horen en te weten te komen hoe het gaat. Ook werd me tijdens dat gesprek verteld dat ze me allemaal ontzettend missen. Nou, dat gevoel is wederzijds.
Mijn laatste week in het weeshuis was hectisch. Er moest nog zoveel gebeuren en daarbovenop moest ik ook al afscheid gaan nemen van bepaalde mensen. Ik wilde natuurlijk nog even een kijkje nemen bij alle projecten waar ik het afgelopen halfjaar heb gewerkt. Daarnaast waren er ook nog een aantal speciale gebeurtenissen.
Op mijn laatste zaterdag (dat was precies drie weken geleden) was er een birthdayparty. Superleuk! En ik zat in het comité en mocht dus meehelpen met het maken van de verjaardagskaarten, het bakken van de cakes en het versieren van de Hall. Gezellig!
Voor de zondagavond waren we met alle vrijwilligers en twee van de oudste meiden uitgenodigd om bij Overnike, de matron van het weeshuis te komen eten, speciaal omdat ik bijna weg zou gaan. Dat was zo lief van haar! We hebben een hele gezellige avond gehad, we hebben heerlijk gegeten en ik heb zelfs nog een afscheidscadeautje van de matron gekregen.
En natuurlijk was er op de woensdagavond, mijn laatste avond in het weeshuis, een speciale afscheidsavond. De meiden zongen en dansen, waarna er een aantal speeches waren onder andere van een van de oudste meiden, van Berit, van Tulia, onze vrijwilligersbegeleider, en van een van de vrijwilligers. Een van de verrassingen van deze avond was een speciaal dansje dat voor me werd gedaan door Miranda, Alvina en Jake, de Zweedse en Amerikaanse vrijwilligers. Zij deden speciaal voor mij de chicken dance. Na de dans moest ik huilen van het lachen. Van papier hadden Miranda en Alvina drie kippensnavels gemaakt die ze voor de dans omdeden. Jake’s snavel bleef echter niet goed zitten, dus tijdens de dans was hij constant bezig de snavel weer goed om te doen, terwijl Miranda en Alvina links en rechts van hem stonden te dansen. Ontzettend grappig!
De volgende ochtend ben ik door de andere vrijwilligers en door de oudste meiden naar de bus gebracht. De bus was natuurlijk veel te laat, maar toen hij eenmaal bij de busstop was aangekomen, was het ‘echte’ afscheid snel en gehaast. De tranen kwamen pas in de bus…
Die avond en de volgende dag, toen ik in Dar es Salaam was, ben ik nog meerdere keren door de andere vrijwilligers en een aantal van de meiden gebeld en gesmst. Heel lief en ook fijn, want ik was een hele dag alleen in Dar.
Mijn vliegtuig vertrok vrijdagnacht, tijdens de tweede nacht in Dar. Zaterdagochtend kwam ik aan in Istanbul, waar ik een aantal uur heb gewacht, waarna ik doorvloog naar Amsterdam.
Zaterdagavond om half 6 kwam ik de aankomsthal van Schiphol binnen, waar ik werd opgewacht door een grote groep lieve mensen. De grootte van mijn ontvangstcomité was een grote en leuke verrassing!
Inmiddels is dat dus alweer twee weken geleden. Ik ben nog volop bezig te acclimatiseren aan het Nederlandse weer en aan de cultuur, maar uiteindelijk zal alles wel weer wennen. Life goes on!
In dit laatste verslag wil ik iedereen heel erg bedanken voor het lezen van mijn weblog, voor alle leuke reacties die ik erop heb gekregen, voor alle kaartjes, lieve woorden, knuffels, etc. Ook wil ik iedereen bedanken die me in de afgelopen zes maanden heeft bijgestaan.
Mijn tijd in Tanzania was geweldig, ik heb daar een tweede thuis en een tweede familie gevonden. En ik hoop ooit weer een keer terug te mogen.
Asante sana!
-
04 Mei 2013 - 21:59
Anita:
Leuk, zo'n laatste bericht, Johanneke. Deze bijzondere ervaring zal de rest van je leven met je meegaan. De herinneringen zullen blijven, je kunt er inspiratie aan ontlenen, kracht uit putten als het eens tegenzit, veel van wat hier vanzelfsprekend is soms wat relativeren, en wie weet, misschien ga je nog eens terug.
Bedankt voor al je verslagen.
Groet,
Anita -
05 Mei 2013 - 09:39
LoeKarin En Co:
Lieve Johanneke,
We hebben elkaar zondag al @home :-) gesproken, hopelijk woensdag wat uitgebreider.... en dan mét fotoboek!
Fijn dat je weer thuis bent.
Liefs,
Loek Karin en de kinderen -
05 Mei 2013 - 14:41
Tressa:
Lieve Jo,
bedankt voor de gezellige manier waarop je ons en zoveel anderen altijd hebt mee laten leven.
Door onze eigen ervaring, maar ook door jou verhalen begrijp ik dat het moelijk is geweest om afscheid te nemen van deze mooie periode in je leven.
Gelukkig heb je deze ervaring mogen opdoen.
Wij zijn trots op je!!
leifs, mama -
31 December 2013 - 19:22
Nathalie:
Hoi Johanneke,
Met erg veel plezier en belangstelling heb ik jouw blog gelezen! Wat een prachtig avontuur. Ik ben mezelf ook aan het oriënteren op vrijwilligerswerk in Tanzania via Vrijwillig Wereldwijd.
Jij trekt me met deze verhalen zó over de streep!
Groetjes, Nathalie -
31 December 2013 - 19:22
Nathalie:
Hoi Johanneke,
Met erg veel plezier en belangstelling heb ik jouw blog gelezen! Wat een prachtig avontuur. Ik ben mezelf ook aan het oriënteren op vrijwilligerswerk in Tanzania via Vrijwillig Wereldwijd.
Jij trekt me met deze verhalen zó over de streep!
Groetjes, Nathalie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
