Afscheid nemen
Door: Johanneke Klaassens
Blijf op de hoogte en volg Johanneke
17 Maart 2013 | Tanzania, Ilula
De tijd vliegt hier voorbij in Tanzania, over een paar dagen heb ik nog maar één van mijn zes maanden over… Ontzettend jammer, want er is nog zoveel te doen en nog zoveel te leren, maar ik merk ook wel dat ik langzaamaan wel weer toe ben aan thuis zijn en al mijn familie en vrienden graag weer wil zien. Een dubbel gevoel dus…
De afgelopen anderhalve week hebben we hier afscheid moeten nemen van twee van de oudste meiden: Melina en Tafuteni. Beide zitten nu op school in Dar es Salaam, waar ze worden opgeleid tot preschoolteachers, een beroep dat bij beide perfect past!
Van Melina hadden we al eerder afscheid moeten nemen, want officieel was zij het weeshuis al uit. We zagen d’r alleen nog minstens één keer per week, omdat ze in het dorpje verderop, in Isele, in een winkeltje werkte. Karlijn en ik merkten een tijdje geleden door verhalen die de andere meiden vertelden en door wat we zelf zagen dat Melina niet gelukkig was in de winkel waar ze werkte, ze maakte lange uren (7 dagen in de week van 7 uur ‘s ochtends tot 9 ’s avonds, alleen op zondag kreeg ze een paar uur vrij om naar de kerk te gaan) en ze was erg eenzaam… Toen Melina’s schoolsponsors hier een paar weken geleden waren, hebben we actie ondernomen en zijn we met ze gaan praten. We hebben toen uitgelegd wat we hadden gehoord en gezien en vroegen of ze misschien met Berit wilden gaan praten over of Melina eventueel weer naar school kon gaan. Annlaug, een van Melina’s sponsors, was erg geschokt om te horen dat het niet goed ging met Melina, want zelf had ze dit niet doorgehad toen ze haar had bezocht in Isele. Erg gek is dat niet, want de meiden hier zijn altijd ‘fine’, ook als je doorvraagt of het écht goed met ze gaat. Om er achter te komen hoe het echt met ze gaat, moet je ze directere, gesloten vragen stellen, zoals ‘are you not feeling well’. De meiden hoeven dan geen antwoord te geven, maar kunnen alleen een kort knikje geven als het antwoord ‘ja’ is. Je gevoelens laten zien is blijkbaar een stuk makkelijker als je niet hoeft te praten.
In ieder geval… Annlaug heeft met Berit over Melina gepraat en daarna met Melina zelf over wat ze graag wil doen en wat ze kan doen (haar Form 4 resultaten waren niet zo goed, ze was een van de meiden die het jaar niet gehaald heeft). Uiteindelijk is Melina op 8 maart samen met haar sponsors naar Dar es Salaam vertrokken om naar de teacherscollege te gaan. Hartstikke fijn voor haar, maar ik kreeg wel even een brok in m’n keel toen we een dag voordat ze wegging hoorden dat ze naar Dar zou vertrekken. Nu was het niet eens meer mogelijk om d’r op te zoeken…
Ik merk nu nog elke keer als we langs de winkel in Isele lopen dat ik even naar binnen kijk, gewoon omdat het zo onwerkelijk voelt dat Melina daar niet meer staat
Tafuteni is afgelopen woensdag naar dezelfde school als Melina vertrokken. Ook het nieuws van haar vertrek hoorden we pas een dag van te voren en die dinsdag was een sombere dag, zowel voor de meeste meiden hier als voor de vrijwilligers. Gedurende de dag ben ik meerdere meiden tegengekomen die zachtjes zaten te huilen, omdat Tafuteni weg zou gaan. Vooral onze Form 4-leavers groep en Karlijn en ik hadden het er moeilijk mee. Tafuteni is een superlieve en mooie meid, die bijna altijd vrolijk is en het toegeeft als ze een keer verdrietig is. Ze heeft de mooiste glimlach en het weeshuis voelt sinds woensdag echt een stukje leger zonder haar… Gelukkig heeft ze het naar haar zin op school en komt ze in de vakanties terug naar het weeshuis, dus hoeft ze de meiden hier in ieder geval niet te lang te missen.
Met het vertrek van Tafuteni bestaat onze Form 4-leavers groep nog maar uit vier Form 4 leavers. Een dikke week terug hebben we met de groep de film Soul Surfer gekeken, een film die gaat over een meisje dat door een haaienaanval haar arm verliest, maar ondanks alles toch haar droom om een professionele surfer te worden doorzet. Een film over dromen die onmogelijk lijken, maar toch werkelijkheid kunnen worden dus. Een goede motivatie voor de meiden, vooral omdat hun schoolresultaten enorm tegenvielen.
De meiden hebben nog nooit zo goed opgelet toen we een meeting later de film bespraken. Echt heel leuk!
Afgelopen vrijdag hebben Karlijn en ik het door ons meest gevreesde onderwerp met de meiden besproken: jongens. En dan hebben we het vooral gehad over alles wat met jongens te maken kan hebben, bijvoorbeeld seks. Als er één onderwerp is waar de meiden het hier vooral liever niet over willen hebben, dan is het seks. Karlijn en ik hadden dit onderwerp daarom zo lang mogelijk uitgesteld, omdat we ervan overtuigd waren dat het een van de meest ongemakkelijke meetings zou worden en we de meiden de kans wilden geven een band met ons op te bouwen, zodat het misschien ietsje minder ongemakkelijk zou zijn.
En dat wachten heeft geholpen! De meiden zijn nog nooit zo open geweest, ze hebben geluisterd, ze hebben gepraat… Karlijn en ik waren stomverbaasd en heel blij!
Over twee weekjes gaan Rosanne en Karlijn alweer naar huis, dus voor hen is het afwerken van het to-do lijstje begonnen. Komende week gaan Karlijn en ik twee nachtjes naar de Masai. Even back to basic om mee te maken hoe het normale leven er aan toegaat in de Masai community.
Ik ben heel benieuwd en ook wel een beetje nerveus! Of ik dit ga overleven, daar komen jullie volgende week wel achter als ik een verslag van ons avontuur ga uploaden!
Badai! En heel veel liefs van Johanneke
De afgelopen anderhalve week hebben we hier afscheid moeten nemen van twee van de oudste meiden: Melina en Tafuteni. Beide zitten nu op school in Dar es Salaam, waar ze worden opgeleid tot preschoolteachers, een beroep dat bij beide perfect past!
Van Melina hadden we al eerder afscheid moeten nemen, want officieel was zij het weeshuis al uit. We zagen d’r alleen nog minstens één keer per week, omdat ze in het dorpje verderop, in Isele, in een winkeltje werkte. Karlijn en ik merkten een tijdje geleden door verhalen die de andere meiden vertelden en door wat we zelf zagen dat Melina niet gelukkig was in de winkel waar ze werkte, ze maakte lange uren (7 dagen in de week van 7 uur ‘s ochtends tot 9 ’s avonds, alleen op zondag kreeg ze een paar uur vrij om naar de kerk te gaan) en ze was erg eenzaam… Toen Melina’s schoolsponsors hier een paar weken geleden waren, hebben we actie ondernomen en zijn we met ze gaan praten. We hebben toen uitgelegd wat we hadden gehoord en gezien en vroegen of ze misschien met Berit wilden gaan praten over of Melina eventueel weer naar school kon gaan. Annlaug, een van Melina’s sponsors, was erg geschokt om te horen dat het niet goed ging met Melina, want zelf had ze dit niet doorgehad toen ze haar had bezocht in Isele. Erg gek is dat niet, want de meiden hier zijn altijd ‘fine’, ook als je doorvraagt of het écht goed met ze gaat. Om er achter te komen hoe het echt met ze gaat, moet je ze directere, gesloten vragen stellen, zoals ‘are you not feeling well’. De meiden hoeven dan geen antwoord te geven, maar kunnen alleen een kort knikje geven als het antwoord ‘ja’ is. Je gevoelens laten zien is blijkbaar een stuk makkelijker als je niet hoeft te praten.
In ieder geval… Annlaug heeft met Berit over Melina gepraat en daarna met Melina zelf over wat ze graag wil doen en wat ze kan doen (haar Form 4 resultaten waren niet zo goed, ze was een van de meiden die het jaar niet gehaald heeft). Uiteindelijk is Melina op 8 maart samen met haar sponsors naar Dar es Salaam vertrokken om naar de teacherscollege te gaan. Hartstikke fijn voor haar, maar ik kreeg wel even een brok in m’n keel toen we een dag voordat ze wegging hoorden dat ze naar Dar zou vertrekken. Nu was het niet eens meer mogelijk om d’r op te zoeken…
Ik merk nu nog elke keer als we langs de winkel in Isele lopen dat ik even naar binnen kijk, gewoon omdat het zo onwerkelijk voelt dat Melina daar niet meer staat
Tafuteni is afgelopen woensdag naar dezelfde school als Melina vertrokken. Ook het nieuws van haar vertrek hoorden we pas een dag van te voren en die dinsdag was een sombere dag, zowel voor de meeste meiden hier als voor de vrijwilligers. Gedurende de dag ben ik meerdere meiden tegengekomen die zachtjes zaten te huilen, omdat Tafuteni weg zou gaan. Vooral onze Form 4-leavers groep en Karlijn en ik hadden het er moeilijk mee. Tafuteni is een superlieve en mooie meid, die bijna altijd vrolijk is en het toegeeft als ze een keer verdrietig is. Ze heeft de mooiste glimlach en het weeshuis voelt sinds woensdag echt een stukje leger zonder haar… Gelukkig heeft ze het naar haar zin op school en komt ze in de vakanties terug naar het weeshuis, dus hoeft ze de meiden hier in ieder geval niet te lang te missen.
Met het vertrek van Tafuteni bestaat onze Form 4-leavers groep nog maar uit vier Form 4 leavers. Een dikke week terug hebben we met de groep de film Soul Surfer gekeken, een film die gaat over een meisje dat door een haaienaanval haar arm verliest, maar ondanks alles toch haar droom om een professionele surfer te worden doorzet. Een film over dromen die onmogelijk lijken, maar toch werkelijkheid kunnen worden dus. Een goede motivatie voor de meiden, vooral omdat hun schoolresultaten enorm tegenvielen.
De meiden hebben nog nooit zo goed opgelet toen we een meeting later de film bespraken. Echt heel leuk!
Afgelopen vrijdag hebben Karlijn en ik het door ons meest gevreesde onderwerp met de meiden besproken: jongens. En dan hebben we het vooral gehad over alles wat met jongens te maken kan hebben, bijvoorbeeld seks. Als er één onderwerp is waar de meiden het hier vooral liever niet over willen hebben, dan is het seks. Karlijn en ik hadden dit onderwerp daarom zo lang mogelijk uitgesteld, omdat we ervan overtuigd waren dat het een van de meest ongemakkelijke meetings zou worden en we de meiden de kans wilden geven een band met ons op te bouwen, zodat het misschien ietsje minder ongemakkelijk zou zijn.
En dat wachten heeft geholpen! De meiden zijn nog nooit zo open geweest, ze hebben geluisterd, ze hebben gepraat… Karlijn en ik waren stomverbaasd en heel blij!
Over twee weekjes gaan Rosanne en Karlijn alweer naar huis, dus voor hen is het afwerken van het to-do lijstje begonnen. Komende week gaan Karlijn en ik twee nachtjes naar de Masai. Even back to basic om mee te maken hoe het normale leven er aan toegaat in de Masai community.
Ik ben heel benieuwd en ook wel een beetje nerveus! Of ik dit ga overleven, daar komen jullie volgende week wel achter als ik een verslag van ons avontuur ga uploaden!
Badai! En heel veel liefs van Johanneke
-
17 Maart 2013 - 20:32
Lucie, Herbert En Kids:
Hoi Johanneke,
O wat maak jij toch veel mee!
En wat zal je veel leren, niet te geloven. Dapper hoor.
Nog lekker genieten van alles en veel sterkte deze komende week. Het zal wel heel apart zijn!!!
Veel liefs en een dikke tút uit Dokkum -
17 Maart 2013 - 21:33
Anita:
Hé Johanneke,
Zo te zien krijg je al aardig wat voorproefjes in afscheid nemen..
Fijn, dat jullie voor Melina een andere wending aan haar leven hebben kunnen geven. En dat het gesprek over seks goed gelukt is.
En nu ga je dus 'back to basics' bij de Masai? Hoop, dat je er een goed verblijf hebt!
groet,
anita -
18 Maart 2013 - 09:14
Kyra:
Hoi Johanneke,
En zo ben je langzamerhand 1 van de meiden die daar het langst zit... Je bouwt daar binnen no time leuke en mooie contacten op en da's maar goed ook, want in de zelfde snelheid moet je afscheid nemen van die contacten en dat is best heftig, lijkt ons....Wat mooi dat die meiden door kunnen leren in Dar es Salaam! En dat vergeet je toch nooit weer, Melina mede dankzij jou!
Veel plezier bij de Masai, ook dit komt weer goed!
Leafs fan Kyra -
18 Maart 2013 - 10:01
Ronald :
Dag lieve Jo,
Terwijl de winter hier nog niet van wijken wil weten gaan ook wij aftellen. Een to do lijstje zal dan ook hier niet ontbreken.
Zoals uit je verhalen wel blijkt' een wereld aan je voeten', een schat aan uiteenlopende en interculturele ervaringen rijker. We verheugen ons op alle verhalen.
De Masai lijkt me heel boeiend en spannend tegelijk. Nog apart van de mooie lichaamsbouw, de gastvrijheid waarmee mama en ik werden onthaald vond ik één detail vermakelijk. Alle vrouwen in de stam die we bezochten beschikten over een mobieltje.
Geniet ervan samen met Karlijn.
Doe iedereen de hartelijke groeten daar.
veel liefs, gr Ronald -
18 Maart 2013 - 12:41
Opa En Oma Klaassens:
lieve johanneke H ier even een berichtje uit het koude Ryptsjerk .Wij zouden wel graag wat warmte van jou over gestuurd krijgen Voor jou zal het winnen zijn met de gedachte dat je binnenkort ook weer naar huis gaat Wij zijn blij dat we je binnenkort weer mogen ontmoeten Lieve johanneke nog heel veel plezier de laatste maand in Tanzania en we hopen dat je het werk dat je doet met een goed gevoel mag afronden .Veel liefs van opa en oma. -
19 Maart 2013 - 17:16
LoeKarin En Kids:
Lieve Johanneke,
"Afscheid nemen doet soms pijn, maar weet dat er zonder afscheid, nooit een nieuw begin kan zijn"
Veel liefs, geniet en toi toi toi
Loek Karin en de jongens x -
21 Maart 2013 - 17:08
C.W.Moerman:
Hallo Johanneke,
wat een geweldig werk verrichten jullie daar om zelfs Melina uit dat winkeltje te halen zodat ze weer naar school kan.Wij vinden het ook knap dat die meiden naar jullie willen luisteren en voorlichting kan geven als ze straks als volwassen vrouwen in het leven komen te staan.
Er is dus een heel stevige band ontstaan tussen twee heel verschillende culturen en dat is geweldig.
Over een goede maand ben je alweer thuis en dat zal wel een heel grote verandering zijn,maar met
heel veel levenservaring rijker.We zijn echt trots op je!
Liefs en tot weerzien in het natte en koude Nederland.
Oma en Opa Moerman.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
