Nieuwjaarsduik met dolfijnen
Blijf op de hoogte en volg Johanneke
12 Januari 2013 | Tanzania, Ilula
Officieel mag het natuurlijk al niet meer, maar this is Africa. Wie geeft er hier nou om officieel? Gelukkig Nieuwjaar iedereen! Ik wens jullie allemaal een gezond en gezegend Nieuwjaar toe met heel veel zon en warmte! Daar zijn jullie in het koude Nederland wel aan toe, denk ik.
Voor mij begon 2013 tussen de dolfijnen met een Nieuwjaarsduik in de warme Indische Oceaan. Geen slecht begin toch? Ik heb altijd al een Nieuwjaarsduik willen doen en op deze manier, met deze temperaturen, is het zeker voor herhaling vatbaar. Zwemmen met dolfijnen is een geweldige ervaring. Alleen al het in het wild zien van deze sierlijke dieren is heel gaaf, maar de kans krijgen tussen ze door te zwemmen… Daar heb ik geen woorden voor.
Zanzibar is een echt vakantie-eiland, dat merk je aan alles: de enorme hordes toeristen die er rondlopen, de vele taxichauffeurs die je maar al te graag overal naartoe willen brengen, de hotels en restaurants, de souvenirshops… Het is allemaal heel leuk om te zien en om mee te maken, maar het geeft je ook wel een dubbel gevoel om aan de ene kant van de straat al die rijkdom te zien, terwijl je weet dat aan de andere kant mensen leven die geen geld hebben om eten te kopen.
Wat dat betreft is Zanzibar ook het eiland van de tegenstellingen. Op straat zie je toeristen halfnaakt rondlopen, terwijl de vrouwelijke, plaatselijke bevolking zich kleedt in boerka’s. Tegenover vijfsterrenhotels waar rijke Wazungu (blanken) zich bij het zwembad tegoed doen aan cocktails staan krottenwijken waarin mensen wonen die zich elke dag kapot werken om rond te komen.
Dat is allemaal heel confronterend om te zien, zeker als je je bedenkt hoe goed wij het allemaal hebben in Nederland.
De afgelopen weken met mijn familie waren ontzettend fijn. Het voelde goed om ze te laten zien waar ik woon, wat ik doe, met welke mensen ik omga en hoe Tanzania is. Daarnaast vond ik het ook heerlijk om ze gewoon even te zien en bij te kunnen praten. Onze dagen in Ruaha National Park en de week op Zanzibar waren echt een break van het werk dat ik hier doe, een korte, welverdiende vakantie. Superlekker!
Inmiddels is het normale leven hier alweer begonnen. Een week geleden zijn de meiden thuisgekomen, zij hebben Kerst en Oud&Nieuw bij hun familie en guardians doorgebracht. Het voelt goed dat ze er weer zijn. Ik heb gemerkt dat ik ze allemaal toch wel heel erg mis als ik ze een aantal dagen niet zie. En het was te merken dat zij ons en elkaar ook erg gemist hadden. De eerste paar avonden dat ze weer thuis werden er spontaan jamsessies georganiseerd waarbij de meiden heel enthousiast gingen dansen en zingen. Heel leuk! Wij waren allemaal ontzettend verbaasd, want normaal doen ze dat niet iedere avond.
Nu ik hier een tijdje ben, beschouw ik de meiden als zusjes. Met z’n allen zijn we één grote familie; staff, meiden en vrijwilligers. Ik heb er een heleboel mama’s, baba’s, kaka’s en dada’s bij!
Ik ben hier trouwens alweer iets meer dan drie maanden en dat betekent dat mijn avontuur alweer voor de helft voorbij is… De tijd vliegt hier voorbij! Af en toe voelt het alsof ik hier al jaren woon. Gelukkig dat ik niet over een paar weken alweer naar huis moet, maar dat ik nog eens drie maanden lang hier mag blijven!
Het is alweer meer dan een week geleden dat ik vanuit Dar-es-Salaam weer in Ilula aankwam. Op dat moment waren de meiden nog niet thuis, maar was er wel een groep van 15 Amerikanen. Echte Amerikanen, met het accent, het figuur en het teveel aan eten dat ze meenamen vanuit Amerika. Uiteindelijk was het maar goed dat ze zoveel eten hadden meegenomen, want anders was hun verblijf in Tanzania nog een stuk uitdagender geweest dan het al was. Onze vaste gespreksonderwerpen: McDonald’s, fastfood, coca cola, chocola en warme douche. Als vrijwilligers onderling grapten we: Als je niet aan het accent kon horen dat deze mensen uit de VS (Indiana) komen, dan zou je het wel kunnen zien aan hoe ze eruit zien en aan hoeveel ze eten.
Het waren wel ontzettend lieve mensen. De groep bestond uit een aantal stellen van middelbare leeftijd en een meisje van 17 jaar oud, Sarah. De vrouwen waren stuk voor stuk heel erg zorgzaam en verwenden ons met allemaal lekker eten, vertelden ons over hun leven in de VS en maakten ons aan het lachen met hun accent en hun humor. De mannen waren aan het klussen; ze repareerden, verfden. Hun hebben we eigenlijk niet zo heel veel gezien. En Sarah paste helemaal in onze groep, een spontane, gezellige meid die altijd een lach op haar gezicht had en overal wel wilde helpen.
Vandaag is deze groep weer vertrokken. Het is een stuk rustiger hier zonder hen, maar het voelt ook wel leeg. We hadden het allemaal helemaal niet zo erg gevonden als ze nog wat langer waren gebleven.
Morgen gaan we met alle vrijwilligers met een hele groep meiden naar de kerk, de Rooms-katholieke kerk. Een typische Rooms-katholieke kerk is het niet echt, het is meer een Afrikaans-Rooms-katholieke kerk, waarbij er veel gedanst en gezongen wordt. Rosanne, Karlijn en ik zijn al een keer eerder mee geweest naar deze kerk en dat beviel ons prima. Morgen nemen we de 5 nieuwe Noorse meiden, de nieuwe Nederlandse Karlijn en de uit Friesland afkomstige Brecht. Ja, ik heb sinds kort een Fries maatje hier! Brecht komt uit Leeuwarden en ze slaapt inmiddels bij mij op de kamer. Heel gezellig!
Fijn weekend allemaal daar! En badai!
Voor mij begon 2013 tussen de dolfijnen met een Nieuwjaarsduik in de warme Indische Oceaan. Geen slecht begin toch? Ik heb altijd al een Nieuwjaarsduik willen doen en op deze manier, met deze temperaturen, is het zeker voor herhaling vatbaar. Zwemmen met dolfijnen is een geweldige ervaring. Alleen al het in het wild zien van deze sierlijke dieren is heel gaaf, maar de kans krijgen tussen ze door te zwemmen… Daar heb ik geen woorden voor.
Zanzibar is een echt vakantie-eiland, dat merk je aan alles: de enorme hordes toeristen die er rondlopen, de vele taxichauffeurs die je maar al te graag overal naartoe willen brengen, de hotels en restaurants, de souvenirshops… Het is allemaal heel leuk om te zien en om mee te maken, maar het geeft je ook wel een dubbel gevoel om aan de ene kant van de straat al die rijkdom te zien, terwijl je weet dat aan de andere kant mensen leven die geen geld hebben om eten te kopen.
Wat dat betreft is Zanzibar ook het eiland van de tegenstellingen. Op straat zie je toeristen halfnaakt rondlopen, terwijl de vrouwelijke, plaatselijke bevolking zich kleedt in boerka’s. Tegenover vijfsterrenhotels waar rijke Wazungu (blanken) zich bij het zwembad tegoed doen aan cocktails staan krottenwijken waarin mensen wonen die zich elke dag kapot werken om rond te komen.
Dat is allemaal heel confronterend om te zien, zeker als je je bedenkt hoe goed wij het allemaal hebben in Nederland.
De afgelopen weken met mijn familie waren ontzettend fijn. Het voelde goed om ze te laten zien waar ik woon, wat ik doe, met welke mensen ik omga en hoe Tanzania is. Daarnaast vond ik het ook heerlijk om ze gewoon even te zien en bij te kunnen praten. Onze dagen in Ruaha National Park en de week op Zanzibar waren echt een break van het werk dat ik hier doe, een korte, welverdiende vakantie. Superlekker!
Inmiddels is het normale leven hier alweer begonnen. Een week geleden zijn de meiden thuisgekomen, zij hebben Kerst en Oud&Nieuw bij hun familie en guardians doorgebracht. Het voelt goed dat ze er weer zijn. Ik heb gemerkt dat ik ze allemaal toch wel heel erg mis als ik ze een aantal dagen niet zie. En het was te merken dat zij ons en elkaar ook erg gemist hadden. De eerste paar avonden dat ze weer thuis werden er spontaan jamsessies georganiseerd waarbij de meiden heel enthousiast gingen dansen en zingen. Heel leuk! Wij waren allemaal ontzettend verbaasd, want normaal doen ze dat niet iedere avond.
Nu ik hier een tijdje ben, beschouw ik de meiden als zusjes. Met z’n allen zijn we één grote familie; staff, meiden en vrijwilligers. Ik heb er een heleboel mama’s, baba’s, kaka’s en dada’s bij!
Ik ben hier trouwens alweer iets meer dan drie maanden en dat betekent dat mijn avontuur alweer voor de helft voorbij is… De tijd vliegt hier voorbij! Af en toe voelt het alsof ik hier al jaren woon. Gelukkig dat ik niet over een paar weken alweer naar huis moet, maar dat ik nog eens drie maanden lang hier mag blijven!
Het is alweer meer dan een week geleden dat ik vanuit Dar-es-Salaam weer in Ilula aankwam. Op dat moment waren de meiden nog niet thuis, maar was er wel een groep van 15 Amerikanen. Echte Amerikanen, met het accent, het figuur en het teveel aan eten dat ze meenamen vanuit Amerika. Uiteindelijk was het maar goed dat ze zoveel eten hadden meegenomen, want anders was hun verblijf in Tanzania nog een stuk uitdagender geweest dan het al was. Onze vaste gespreksonderwerpen: McDonald’s, fastfood, coca cola, chocola en warme douche. Als vrijwilligers onderling grapten we: Als je niet aan het accent kon horen dat deze mensen uit de VS (Indiana) komen, dan zou je het wel kunnen zien aan hoe ze eruit zien en aan hoeveel ze eten.
Het waren wel ontzettend lieve mensen. De groep bestond uit een aantal stellen van middelbare leeftijd en een meisje van 17 jaar oud, Sarah. De vrouwen waren stuk voor stuk heel erg zorgzaam en verwenden ons met allemaal lekker eten, vertelden ons over hun leven in de VS en maakten ons aan het lachen met hun accent en hun humor. De mannen waren aan het klussen; ze repareerden, verfden. Hun hebben we eigenlijk niet zo heel veel gezien. En Sarah paste helemaal in onze groep, een spontane, gezellige meid die altijd een lach op haar gezicht had en overal wel wilde helpen.
Vandaag is deze groep weer vertrokken. Het is een stuk rustiger hier zonder hen, maar het voelt ook wel leeg. We hadden het allemaal helemaal niet zo erg gevonden als ze nog wat langer waren gebleven.
Morgen gaan we met alle vrijwilligers met een hele groep meiden naar de kerk, de Rooms-katholieke kerk. Een typische Rooms-katholieke kerk is het niet echt, het is meer een Afrikaans-Rooms-katholieke kerk, waarbij er veel gedanst en gezongen wordt. Rosanne, Karlijn en ik zijn al een keer eerder mee geweest naar deze kerk en dat beviel ons prima. Morgen nemen we de 5 nieuwe Noorse meiden, de nieuwe Nederlandse Karlijn en de uit Friesland afkomstige Brecht. Ja, ik heb sinds kort een Fries maatje hier! Brecht komt uit Leeuwarden en ze slaapt inmiddels bij mij op de kamer. Heel gezellig!
Fijn weekend allemaal daar! En badai!
-
13 Januari 2013 - 10:50
Anita:
Jij natuurlijk ook een gelukkig nieuwjaar!
Leuk om te horen, dat je blij bent dat je er nog een aantal maanden kunt zijn.
Als het goed is, heeft tressa je inmiddels de foto's van de aankomst op Schiphol doorgestuurd. De eerste paar dagen moesten ze nog wel wennen toen ze terug waren...
Hoe gaat het met de kettingen?
Greot,
Anita -
13 Januari 2013 - 15:14
Cw.Moerman:
Dag Johanneke,
wat een leuk verslag en dan met de foto's erbij. Jij maakt zo kennis met mensen met
een steeds wisselende cultuur van arm naar rijk maar in wezen zijn we allemaal gelijk.
Geweldig dat jullie hebben gesnorkeld met dolfijnen,wat een lieve dieren zijn dat toch!
Volgens wetenschappers zijn ze verwand aan ons mensen en komen wij eigenlijk in de
oertijd ook uit het water en zijn zij er tot nu toe gebleven.
Nog een heel gelukkig en gezond 2013 en liefs van Oma en Opa Moerman. -
14 Januari 2013 - 16:18
Opa En Oma Klaassens:
Lieve Johanneke Wat geweldige berichten allemaal van jou Wij worden zo nog jalours Uiteraard zijn we erg trots dat onze kleindochter het zo goed doet in de vreemde. Geweldige ervaring lijkt het ons om te zwemmen tussen die grote dieren Wij wensen jou nog heel veel plezier met je grote familie daar in Tanzania. heel veel liefs van ons .Wij denken en bidden voor jou.Doei -
16 Januari 2013 - 09:36
LoeKarin En Kids:
Eindelijk.... FOTO'S!
Fijn! -
16 Januari 2013 - 09:39
LoeKarin En Kids:
Wat een wereld van verschil!
Jij in de zon, de zee, bikini's en dolfijnen...
Wij zoeken de schaatsen op en hopen dat de IJsbaan in Rien vanmiddag open is!
Waarschijnlijk morgen pas, dus voor dan: shawls en mutsen op, geslepen ijzers en snert in de pan...
WINTER!
Zelfs nu al geluiden of de Elfstedentocht deze winter misschien kan worden gereden, beetje erg vroeg om het daar al over te hebben lijkt me!
Nou meid, geniet, wij hebben inmiddels genoten van de prachtige verhalen van je moeder!
Liefs uit Itens x -
26 Januari 2013 - 10:48
Lyanne:
Wat ben je toch een toffe stoere meid ! -
31 Januari 2013 - 17:16
Jan Arendz:
Hallo Johanneke,
Van decaan Wiesje Kuijer van Bogerman in Sneek kreeg ik jouw naam en website. Voor een artikel in de Leeuwarder Courant wil ik jou graag bellen over ervaringen met een tussenjaar in het buitenland. Scholieren die dit jaar examen HAVO of VWO doen, kunnen geen break nemen, omdat zij dan geen studiefinanciering meer krijgen. Hier gaat het artikel over. Ik benader decanen, reisorganisaties en vier (oud-)scholieren van Bogerman en evenzoveel van het Drachtster Lyceum in Drachten. Graag zou ik jou telefonisch ongeveer tien minuten interviewen. Wanneer schikt dat en wat is jouw nummer?
Met vriendelijke groet,
Jan Arendz
tel 06-11864505
info@janarendz.nl
www.janarendz.nl -
01 Februari 2013 - 20:18
Ingrid Bakker:
Hallo Lieve Joowh,
Wat een leuk reisverslag! Fijn om te horen dat je het naar je zin hebt. We missen je gekwebbel met Anne Maamke natuurlijk wel hoor. Ik hoop dat de komende maanden ook zo leuk zullen zijn en zien je graag in april terug.
Groet,
Ingrid en Ewan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
