The happiest day of their life?
Door: Johanneke
Blijf op de hoogte en volg Johanneke
04 November 2012 | Tanzania, Ilula
Mambo en karibu in Tanzania again! Ik ben hier nu alweer iets langer dan twee weken en de tijd vliegt voorbij. De afgelopen week was zo vol dat ik aan de ene kant het idee heb dat ik hier al een maand zit en lijkt het aan de andere kant pas een paar dagen geleden dat ik uit Nederland vertrok.
Gisteren hadden we hier een bruiloft van een van de bewakers. What a happy day! Niet dus, zo leek het. Blijkbaar is het hier traditie om als bruidspaar niet te lachen, elkaar niet aan te kijken, elkaar niet aan te raken, maar vooral heel verdrietig en af en toe zelfs boos te kijken. We hebben als vrijwilligers met grote verbazing toe zitten te kijken, want serieus, er kon geen glimlachje van af! Dat in tegenstelling tot de familie, die allemaal uitbundig feestvierden.
Maria, een voormalig IOP vrijwilliger uit Zwitserland, die hier is getrouwd met Alex, een van de medewerkers van IOP en nu lesgeeft in de High School, vertelde ons dat als de bruid vrolijk is op haar bruiloft, zij daarmee haar familie pijn zou doen. Ze moet immers afscheid van hen nemen. Maar waarom de bruidegom ook zo nors keek, daar wist zij ook geen antwoord op.
Afgelopen week zijn we druk bezig geweest met het afmaken van de HodiHodi, dat is de nieuwsbrief van IOP die wordt uitgedeeld in de omgeving. Het bedenken van de onderwerpen, het schrijven van de nieuwsbrief, het maken van de lay-out en het printen en rondbrengen is allemaal een taak voor de vrijwilligers. Prima, want het schrijven en organiseren van een nieuwsbrief vind ik best leuk! We zijn begonnen met het plannen van de HodiHodi (Hodi betekent zoiets als ‘mag ik binnenkomen?’ Als je dan als reactie ‘Karibu’ hoort, dan ben je welkom) in mijn eerste week hier en gisteren hebben we alles geprint. Nu zijn we bijna klaar met een taak die meer dan twee weken heeft geduurd!
Ines en ik hebben deze week intussen nagedacht over een aantal projecten die we hier kunnen gaan doen. Zes maanden lang alleen de dingen doen die op het programma van IOP staan (het bezoeken van de preschool, het schilderen in de High School, helpen in de tuin en keuken en het bezoeken van de Foster Families) zal na een tijdje een beetje saai worden, dachten we en daarom willen we zelf een project gaan plannen. IOP helpt kinderen die naar school gaan, maar daar eigenlijk het geld niet voor hebben (kinderen van wie de ouders zijn overleden of die ouders hebben die niet voor ze kunnen zorgen) aan een sponsor. De sponsor betaalt eens per jaar een bedrag aan IOP en de organisatie zorgt dan dat het schoolgeld voor dit kindje wordt betaald, dat er een uniform komt en dat er genoeg schoolspullen beschikbaar zijn. In de afgelopen jaren zijn er door dit project al meer dan 1000 kinderen gesponsord, sommigen daarvan zitten nu nog in hun schooltraject en anderen zijn inmiddels afgestudeerd en hebben een baan. Helaas zijn er op dit moment nog zo’n 150 kinderen die wachten op een sponsor… En dat is waar Ines en ik graag willen helpen. Morgenochtend zullen we een bezoek brengen aan de Sponsorships office vlak bij het weeshuis en daar gaan we samen met Justin een plan bedenken om nieuwe sponsors te vinden voor de wachtende kinderen.
En er zijn nieuwe vrijwilligers bijgekomen! Gistermiddag zijn er twee meisjes uit Nederland in het weeshuis aangekomen, Rosanna en Karlijn. En… ze blijven tot maart! Dus in ieder geval tot en met maart ben ik hier als vrijwilliger niet alleen! Ines vertelde daarnaast dat er ook nog een Duits meisje bij gaat komen, zij komt als het goed is op 15 november.
De afgelopen dagen was het hier koud! ’s Nachts sliepen we allemaal met onze deken om ons heen geslagen en overdag droegen we shirts met lange mouwen of vesten. Natuurlijk is het niets vergeleken met de wintertemperaturen die jullie over een tijdje in Nederland gaan krijgen, maar als je hier eenmaal gewend bent aan de warmte en de zon, is het moeilijk als dat ineens verandert. Als ’s ochtends de zon niet schijnt als je om 7 uur je bed uitgaat, dan merk je pas goed hoe ijskoud de douche is, haha!
Douchen en naar de wc gaan hier valt verder trouwens reuze mee. De douche is dus koud, maar dat went en het koude water zorgt er ook voor dat je er niet langer dan een paar minuten onder staat. En dan de wc’s. Dat was iets waar ik ontzettend tegenop zag toen ik hier kwam, maar ook aan een gat in de grond valt te wennen! ;)
Al met al, life isn’t so bad here in Tanzania! See you the next time! Kwa heri!
Liefs Johanneke
Gisteren hadden we hier een bruiloft van een van de bewakers. What a happy day! Niet dus, zo leek het. Blijkbaar is het hier traditie om als bruidspaar niet te lachen, elkaar niet aan te kijken, elkaar niet aan te raken, maar vooral heel verdrietig en af en toe zelfs boos te kijken. We hebben als vrijwilligers met grote verbazing toe zitten te kijken, want serieus, er kon geen glimlachje van af! Dat in tegenstelling tot de familie, die allemaal uitbundig feestvierden.
Maria, een voormalig IOP vrijwilliger uit Zwitserland, die hier is getrouwd met Alex, een van de medewerkers van IOP en nu lesgeeft in de High School, vertelde ons dat als de bruid vrolijk is op haar bruiloft, zij daarmee haar familie pijn zou doen. Ze moet immers afscheid van hen nemen. Maar waarom de bruidegom ook zo nors keek, daar wist zij ook geen antwoord op.
Afgelopen week zijn we druk bezig geweest met het afmaken van de HodiHodi, dat is de nieuwsbrief van IOP die wordt uitgedeeld in de omgeving. Het bedenken van de onderwerpen, het schrijven van de nieuwsbrief, het maken van de lay-out en het printen en rondbrengen is allemaal een taak voor de vrijwilligers. Prima, want het schrijven en organiseren van een nieuwsbrief vind ik best leuk! We zijn begonnen met het plannen van de HodiHodi (Hodi betekent zoiets als ‘mag ik binnenkomen?’ Als je dan als reactie ‘Karibu’ hoort, dan ben je welkom) in mijn eerste week hier en gisteren hebben we alles geprint. Nu zijn we bijna klaar met een taak die meer dan twee weken heeft geduurd!
Ines en ik hebben deze week intussen nagedacht over een aantal projecten die we hier kunnen gaan doen. Zes maanden lang alleen de dingen doen die op het programma van IOP staan (het bezoeken van de preschool, het schilderen in de High School, helpen in de tuin en keuken en het bezoeken van de Foster Families) zal na een tijdje een beetje saai worden, dachten we en daarom willen we zelf een project gaan plannen. IOP helpt kinderen die naar school gaan, maar daar eigenlijk het geld niet voor hebben (kinderen van wie de ouders zijn overleden of die ouders hebben die niet voor ze kunnen zorgen) aan een sponsor. De sponsor betaalt eens per jaar een bedrag aan IOP en de organisatie zorgt dan dat het schoolgeld voor dit kindje wordt betaald, dat er een uniform komt en dat er genoeg schoolspullen beschikbaar zijn. In de afgelopen jaren zijn er door dit project al meer dan 1000 kinderen gesponsord, sommigen daarvan zitten nu nog in hun schooltraject en anderen zijn inmiddels afgestudeerd en hebben een baan. Helaas zijn er op dit moment nog zo’n 150 kinderen die wachten op een sponsor… En dat is waar Ines en ik graag willen helpen. Morgenochtend zullen we een bezoek brengen aan de Sponsorships office vlak bij het weeshuis en daar gaan we samen met Justin een plan bedenken om nieuwe sponsors te vinden voor de wachtende kinderen.
En er zijn nieuwe vrijwilligers bijgekomen! Gistermiddag zijn er twee meisjes uit Nederland in het weeshuis aangekomen, Rosanna en Karlijn. En… ze blijven tot maart! Dus in ieder geval tot en met maart ben ik hier als vrijwilliger niet alleen! Ines vertelde daarnaast dat er ook nog een Duits meisje bij gaat komen, zij komt als het goed is op 15 november.
De afgelopen dagen was het hier koud! ’s Nachts sliepen we allemaal met onze deken om ons heen geslagen en overdag droegen we shirts met lange mouwen of vesten. Natuurlijk is het niets vergeleken met de wintertemperaturen die jullie over een tijdje in Nederland gaan krijgen, maar als je hier eenmaal gewend bent aan de warmte en de zon, is het moeilijk als dat ineens verandert. Als ’s ochtends de zon niet schijnt als je om 7 uur je bed uitgaat, dan merk je pas goed hoe ijskoud de douche is, haha!
Douchen en naar de wc gaan hier valt verder trouwens reuze mee. De douche is dus koud, maar dat went en het koude water zorgt er ook voor dat je er niet langer dan een paar minuten onder staat. En dan de wc’s. Dat was iets waar ik ontzettend tegenop zag toen ik hier kwam, maar ook aan een gat in de grond valt te wennen! ;)
Al met al, life isn’t so bad here in Tanzania! See you the next time! Kwa heri!
Liefs Johanneke
-
04 November 2012 - 12:54
Anita :
Hoi Johanneke,
Zou het misschien een gedwongen, door de fam. gearrangeerd huwelijk geweest kunnen zijn? Hoe oud waren bruid en bruidegom eigenlijk?
Hoeveel vrijwilligers zijn er nu momenteel in het weeshuis op deze 30 kinderen? Het lijkt van veel.
Goed, dat jullie het idee hebben opgevat zelf een project te gaan doen. Succes!
Groet,
Anita -
04 November 2012 - 14:58
Rianne:
I miss you:( -
04 November 2012 - 17:05
Anja Sijbesma:
Hi JO,
wat leuk weer wat van je te lezen en wat maak je een boel al mee in die twee weken....ik las inderdaad ook met verbazing het verhaal over die bruiloft.....gek he hoe een andere cultuur weer om kan gaan met dingen die wij als vreugdevol beschouwd...maar ja als je niet mag lachen op je eigen bruiloft, omdat je dan je familie kwetst, waarom is de familie wel blij dan???? gek he?!
Misschien hadden ze helemaal geen zin om samen te trouwen??? omdat de bruidegom ook niet blij keek.....tja wie zal het zeggen!
leuk zo je verhalen te lezen en af en toe op deze manier een kijkje om het hoekje te kunnen nemen
Succes met alles waar je mee bezig bent......hoop dat je met alle mensen die ook gekomen zijn en nog komen gaan een leuke klik hebt....en veel gezellige dingen gaat doen!
heel veel liefs uit regenachtig Nederland!!
anja -
04 November 2012 - 17:41
Jeltina:
Hallo Jo, gezellig om weer wat van je te lezen en fijn dat er 2 nederlandse meisjes bij gekomen zijn. Leuk dat zij ook een tijdje blijven.
Mooi dat je al een beetje gewend bent aan de douches en de w.c gang. Ach en dat gat in de grond dat hoort er bij in Tanzania.
Maar een koude douche dat vind ik knap!!
Succes als jullie morgen een plan gaan maken hoe jullie meer sponsers kunnen vinden voor de wachtende kinderen die ook graag naar school willen.
Jo, sterkte deze week bij al je werkzaamheden, geniet ervan!
groetjes, Jeltina
-
04 November 2012 - 18:15
Susan Oukes:
Hoi Johanneke,
Wat een leuke schrijfstijl heb je. Wat goed om te lezen hoe het je daar bevalt.
Vorige week heb ik weer met Tressa en de honden gelopen en heb gehoord dat de bagage wat te zwaar was. Tja, dat blijft een vrouweding hè? Maar goed, je mocht toch door gelukkig.
Wat een cultuur omschakeling zal het voor je zijn, de geur, de kleur, de mens en het leven.
Leuk hoor. Veel succes!
Groetjes Susan. -
04 November 2012 - 21:50
LoeKarin En Kids:
Hoi hoi,
Ik denk dat die bruidegom boos was op zijn schoonfamilie ;) ... ze zijn blijkbaar zo blij dat hun dochter/zuster uit de familie stapt! En de bruid maar somber zijn, sneu hoor....
Hier regen, koud, winderig.... echt niets aan. Je mist niets! De eerste hagel is al gevallen en koukleumen langs de lijn is geen lolletje.... dus meid, geniet van je koude douche, kan echt erger!
Je schrijft erg leuk, compliment!
Liefs x -
05 November 2012 - 20:59
Helga Kedde:
heeeeeeeeeeeeeey johanneke....
jeetje idd vliegt de tijd ...dat zei ik vorige week nog tegen je broertje ( jaaa die komt zo af en toe even buurten bij ons...gezellie)En een bruiloft meemaken op die manier..... uhm ...tja culturen verschillen veel ...hou het daar maar op.
Je vermaakt dus zo goed dat je geen tijd hebt om je te vervelen...dat is ook maar goed zo.... moet er niet aan denken dat je nu al naar huis zou willen gaan.
Het is hier al aardig fris en ook vooral NAT! Hebben zelfs al een hagelbui moeten trotseren ...dus als jij nu wat zon in een pakketje opstuurt ? :)
Hier staat Sinterklaas over een tijdje in de stad dus onze winkel zijn we zo af en toe aan het ombouwen.
Kerstspulletjes genoeg dus laat ze het maar komen kopen.Voor de rest gaat alles prima aan deze kant,
lieve groet van mij voor jou xxx -
07 November 2012 - 09:58
Ronald Moerman:
Hoi lieve meid,
Een druilerige woensdagochtend, Obama herkozen, bericht ik je voordat ik me spoed aan mijn dagelijkse toonladders.
Wat een spirit spreekt er wederom uit je verhaal, en ondernemingszin. Het verhaal over de bruiloft en houding van beide ega's valt samen met een spotprent uit de krant waar Stefan me vergenoegd op wees, de tekst luidt: 'Vrouw, schat ik hoú van je' antwoord van man op de sofa in de krant gedoken;' Dat is goed!"
In ieder geval onderdompeld in de andere cultuur ben ik benieuwd naar je vele ervaringen en zie uit naar je volgend verhaal.
Zo langzamerhand gaan we aftellen.
Veel liefs Ronald -
07 November 2012 - 17:39
C.W.Moerman:
Hodi,Hodi,
even bij je binnenkomen,wat een grote cultuurverschillen maak jij mee met die bruid en
bruidegom,zijn ze misschien uitgehuwelijkt?Wij vinden dat je heel goed kan weergeven
hoe het gaat in Tanzania echt heel knap.
Groeten en liefs van oma en opa Moerman. -
09 November 2012 - 14:21
Mary:
Hi Johanneke,
Jouw blog is zo leuk om te lezen. Ook als journaliste zou je het heel goed doen naar mijn idee. Je hebt veel in je mars, dat blijkt, nu het initiatief om een eigen project te starten.... knap hoor. Veel succes met de gesprekken over sponsoren en de uitwerking daarvan. Heb je Blick Bassy vaak aan of is daar hele andere muziek te horen?
Veel succes en liefs uit Amsterdam. X Mary X Karin -
12 November 2012 - 22:14
Lisette:
Hoi Johanneke,
Ik vind het echt tof dat je elke week een berichtje schrijft over je tijd in Tanzania. Ik lees het dan ook met veel plezier.
Maar wat een verschil in cultuur dan als je alleen al kijkt naar de bruiloft! Zondagavond de 'film' (documentaire) 58 gezien en dat ging over armoede. Met de jeugdkring zullen we nu (naar Jesaja 58) onze handen uit de mouwen gaan steken voor de mensen om ons heen en we hopen ook voor zulke arme mensen van betekenis te kunnen zijn. Het was wel erg indrukwekkend om te zien en zeker als je het vergelijkt met onze eigen westerse wereld: altijd genoeg te eten, iedereen kan naar school en we maken soms ruzie over wie er achter de pc mag, terwijl kinderen in Afrika bijvoorbeeld niet eens elke dag zeker zijn van een (vullende) maaltijd en ze zeer hard moeten werken om maar een beetje geld te verdienen.
Dat deed me even denken aan jou, in Tanzania. Hoe staat het daar met armoede en veiligheid en hygiëne o.a. op straat?
En wat fantastische dat jullie een eigen project gaan ondernemen :)
Enjoy your time!
Liefs Lisette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
