Groene vingers in Tanzania

Hallo allemaal,

Hier weer een berichtje uit Tanzania. Over een kleine week ga ik over de 4 maanden lijn heen en dat betekent dat het aftellen alweer bijna (bijna, maar nog niet helemaal gelukkig) weer gaat beginnen. Mijn leven begint hier zo normaal te worden, dat ik af en toe heel hard moet nadenken voordat ik weet wat ik ga schrijven. Het is dat waaraan ik mijn mislukte voornemen om elke week iets te schrijven wijt. Sorrysorry! Maar.. Hier is ‘ie dan!

Afgelopen week en ook de afgelopen dagen heb ik groene vingers gekregen. En dat bedoel ik dan letterlijk en figuurlijk.
IOP is een tijdje terug begonnen met het telen van de plant Artemisia Annua, hierbij werken ze samen met een Italiaanse universiteit die onderzoek doet naar deze plant. In de blaadjes van de Artemisia zit een geneesmiddel dat onder andere malaria bestrijdt en voorkomt. Dit geneesmiddel zit ook in anti-malaria pillen en in de medicijnen tegen malaria. Daarnaast wordt het ook gebruikt tegen bepaalde vormen van kanker en koorts. Eigenlijk is Artemisia gewoon een klein wondermiddeltje dat je afweersysteem verbetert en voor van alles en nog wat kan worden gebruikt.
Hier is inmiddels de tijd van oogsten aangebroken en ook wij als vrijwilligers moeten eraan geloven. De afgelopen tijd zijn we hele dagen bezig geweest Artemisia te oogsten. In het kort komt het erop neer dat je een aantal ‘rijpe’ planten uit de grond haalt en dan in de schaduw gaat zitten om alle blaadjes te verzamelen. De blaadjes worden een aantal dagen gedroogd, waarna ze fijn worden gemaald en kunnen worden gebruikt om er thee van te trekken.
Het lijkt (en is) ontzettend makkelijk werk, maar 2000 Artemisiaplanten (bomen noemen wij ze ook wel, want het zijn net kleine kerstboompjes met kleine, fijne blaadjes) oogsten kost erg veel tijd. Elke dag proberen we zoveel mogelijk mensen te verzamelen om mee te gaan naar de farm, waar je dan de hele dag bent, maar niet iedereen staat nog te springen. Ik ben het, na drie dagen achter elkaar dit geestdodende werk te hebben gedaan, eerlijk gezegd ook wel een beetje zat… Vandaag neem ik dus lekker een dagje rust en duik ik de keuken in.

Naast geleden te hebben aan het groene-vingerssyndroom heb ik ook een dagje last gehad van zwarte tenen, mijn voeten hebben vorige week maandag namelijk doorgebracht in een modderbadje.
Is het bij de ene farm tijd om te oogsten, bij de andere moet er geplant worden. Vorige week maandag hebben we met een aantal van de meiden zonnebloemen geplant op de IOP farms. Heel makkelijk, maar wel heel vies werk. Met je blote voeten sta je in een blubberveld (of in een niet blubberveld, dat ligt eraan of het net geregend heeft of niet) en maak je met je hiel een kuiltje in de grond, waarna je er een aantal zonnebloemzaadjes in laat vallen en het kuiltje dan weer met je voet dichtmaakt. En zie hier: modderbadje! Gewoon een gratis dagje voetenspa, gecombineerd met tegelijkertijd een saunabezoek en zonnebank. Waarom nog moeilijk doen? Kom naar Afrika en je hebt multitasking ten top!

Vorige week woensdag zijn Karlijn en ik met onze groep meiden naar Iringa geweest. Wat een superleuke dag! De meiden hadden er ontzettend veel zin in en dat was te zien, allemaal hadden ze hun beste kleren aangetrokken. Vier van de zeven meiden hadden zelfs hakjes aan, alhoewel die wel meteen uitgingen toen we op weg waren naar Mtua om een daladala te vinden. Onderweg heeft iedereen lekker bijgepraat met Melina, die een tijdje geleden uit huis is gegaan en hier ontzettend wordt gemist. Karlijn en ik vonden het wel een leuke verrassing voor onze meiden om voor Melina toestemming te vragen om met ons mee te mogen, voordat ze uit huis ging hoorde ze immers ook bij de groep. En een verrassing was het! Iedereen was zo blij en enthousiast toen we vertelden dat niet alleen wij naar town zouden gaan, maar dat Melina ook meeging.
In Iringa zijn we eerst naar Neemacraft gegaan, waar we een tour door hun werkplaatsen hadden. Onze meiden vonden het allemaal heel interessant; iedereen lette op, ze stelden vragen en af en toe kon je een gezamenlijk ‘Hmm’ of ‘Oowh’ horen. Heel leuk!
Na de tour hebben we in het restaurant van Neemacraft lunch besteld. De meerderheid van de meiden nam kip & rijst of kip & chips en als toetje hadden we chocoladetaart met ice cream. Mwanaiba’s gezicht toen ze een grote hap ijs nam, terwijl ze zich niet realiseerde dat het ijskoud was… Priceless!
Na de lunch hadden we shoptijd ingepland. Karlijn en ik waren ervan uitgegaan dat de meiden graag in groepjes wilden gaan winkelen, maar dat was niet het geval. We moesten en zouden met z’n allen gaan. Uiteindelijk hebben de meiden Karlijn en mij meegetroond naar delen van Iringa waar we zelf nog nooit waren gekomen, de niet-touristische delen zogezegd. We hebben toegekeken hoe rokken, sweaters (want het was oh zo koud, niet dus) en ondergoed uitgebreid werden gekeurd en hoe er werd onderhandeld over de prijs.
Aan het einde van de middag was iedereen uitgeput en klaar om weer in de daladala te stappen. Rond 6 uur waren we thuis. Toen we door het hek naar binnenwandelden, kwamen een aantal van de jongere meiden op ons afgerend om alle aankopen te bekijken.
Inmiddels gaan kleren alweer van hand tot hand. Deze week heb ik dezelfde sweater al door zeker drie verschillende meiden gedragen zien worden. Leuk!

Oh, tijd om in de keuken te gaan helpen met het voorbereiden van de lunch. Iedereen een hele liefdevolle Valentijnsdag toegewenst en tot de volgende keer!


Badai!