Een ongewone week
Door: Johanneke Klaassens
Blijf op de hoogte en volg Johanneke
24 Februari 2013 | Tanzania, Ilula
De dagen zijn altijd wat anders dan anders als er een groep op bezoek is, er moeten andere planningen worden gemaakt en in en om het weeshuis moet meer gebeuren. Afgelopen week heb ik samen met Laura, een vrijwilligster uit Zwitserland, elke dag in de keuken geholpen met het klaarmaken van het avondeten. De koks hier zijn altijd blij met hulp, maar als er gekookt moet worden voor 70 mensen dan zijn ze je ontzettend dankbaar als je aardappelen komt schillen of fruit komt snijden. Als dank mag je dan wel eens beslissen wat er wordt gegeten ‘s avonds.
We eten hier elke dag twee keer warm, met lunch en diner. Rijst is een van de standaard dingen, het is niet raar om dat minstens tien keer per week te eten. Daarnaast zijn spaghetti, aardappelpuree en gekookte en gefrituurde aardappelen ook heel populair. Speciale gerechten, die je niet al te vaak krijgt en daardoor extra lekker zijn, zijn chips mayai (gefrituurde aardappelschijfjes die gebakken worden in ei, waardoor je een aardappel omelet krijgt), chapatti (dikke deegpannenkoeken) en een soort pizza, die niks lijkt op de (Italiaanse) pizza die we in Europa kennen, maar wel ontzettend lekker is. Van deze drie speciale gerechten is chips mayai mijn favoriet!
Voordat mijn zes maanden voorbij zijn, wil ik de meiden nog eens vragen om me te leren hoe je chapatti en chips mayai maakt. Daarnaast lijkt het me ook leuk om ugali te kunnen maken, dit is een gerecht dat ik niet zo heel vaak eet en ook helemaal niet lekker vind, maar het is wel typisch Afrikaans. Ugali lijkt op één grote klont aan elkaar geplakte rijst, maar heeft helemaal niks met rijst te maken. Het wordt gemaakt van maïsmeel en water en is smaakloos. Het wordt vaak gegeten in combinatie met bruine bonen. De meeste meiden van het weeshuis hebben ugali als favoriete eten en dat is maar goed ook, want het wordt hier bijna elke dag gegeten.
De groep die op bezoek is en het werk in de keuken waren niet de enige redenen dat deze week ongewoon was. Afgelopen dinsdag hebben alle Form 4-leavers in Tanzania hun schoolresultaten binnengekregen. Deze resultaten hebben heel Tanzania in shock gebracht, ze waren namelijk niet zo goed, zeg maar gerust ronduit slecht…
Voordat je in Tanzania naar High School (Form 5&6) mag, moet je eerst goede resultaten in Form 4 hebben gehaald. Als je resultaten niet goed genoeg zijn voor Form 5, maar je hebt Form 4 wel gehaald, dan kun je kiezen voor een van de colleges, bijvoorbeeld voor een teacherscollege.
Van alle Form 4-leerlingen van vorig jaar (dat zijn er zo’n 400.000) heeft slechts 39% het jaar gehaald en kunnen er ongeveer 5.000 door naar Form 5…
Ook onze meiden kregen dinsdag hun resultaten binnen. Van de zes Form 4-leavers hebben drie het jaar op het nippertje gehaald: Penina, Tafuteni en Mwanaiba. Geen van hen is echter door naar Form 5 en hun resultaten zijn ook niet zo goed dat ze naar betere colleges kunnen. Eigenlijk hebben deze meiden die het jaar gehaald hebben dezelfde opties als de meiden die Form 4 niet hebben gehaald, Anna, Silla en Melina. Raar!
Van Berit hoorden we dat het niveau van de nationale examens die worden afgenomen in Form 4 wordt bepaald aan de hand van de resultaten die de leerlingen in de duurdere, privéscholen in de grotere steden behalen. Er wordt niet gekeken naar het niveau dat de leerlingen in de dorpsscholen in de rest van het land hebben. Je bent dus een uitzonderlijk goede leerling als je als plattelandskind uiteindelijk door mag gaan naar Form 5.
Onze meiden waren afgelopen dinsdag radeloos. Nadat ik het nieuws van de resultaten hoorde, heb ik meteen alle meiden opgezocht. Er was er niet één die niet heeft gehuild om de uitslag en geen van allen hadden ze enig idee wat ze nu moesten doen.
Die middag heb ik met Atilio, de IOP-werknemer die over het schoolleven van de meiden gaat, een meeting met alle meiden gehad, waarin we precies hebben uitgelegd naar welke scholen de meiden nog toe kunnen gaan. Ik voelde me zo rot om die meiden daar zo depressief te zien zitten en te weten dat ik niks voor ze kon doen. Ik kon ze geen tweede kans geven, ook al zou ik ze de hele wereld willen geven als dat mogelijk was.
Uiteindelijk hebben alle meiden nu een of twee scholen waar ze wel naartoe willen gaan, er zijn een aantal die waarschijnlijk naar preschool teacherscollege gaan, een die hopelijk wordt toegelaten in de nursingschool, een die journalistiek wil gaan leren en een die secretaresse wil worden. Het gesprek dat we hebben gehad lijkt de meiden geholpen te hebben, ze zijn nu over de ergste schok heen en lachen weer. Daar ben ik blij om!
Verder worden we hier allemaal een beetje ziek… Zowel een aantal van de vrijwilligers en mensen van de groep als een aantal van de meiden hebben een ziek-in-bed-dag gehad of liggen nu in bed met een griepje. Ook op de preschool heerst het. Toen ik daar afgelopen week was, deden de kindjes een wie-het-hardst-hoest-wedstrijd, maar dan zonder je hand voor je mond. Niet zo gek dat iedereen zich niet zo lekker voelt… Zelf voel ik me nog goed, op moeheid na dan, en ik hoop heel erg dat ik deze keer wordt overgeslagen, maar ik vrees het ergste, aangezien twee van mijn drie kamergenoten op dit moment wat ziekig zijn. Ach ja, we zien wel.
Tot de volgende keer!
Liefs Jo
-
24 Februari 2013 - 18:05
LoeKarin En Kids:
Hoi lieve Jo,
Wat knap van jou en de andere vrijwilligers om de meiden weer 180 graden om te krijgen qua humeur en dat ze weer een lach op hun gezicht krijgen! Bittere pil, maar die moet dus ook doorgeslikt worden.....
En er zijn meer wegen die naar Rome leiden, dus wie weet..... Fijn dat ze überhaupt de kans hebben om verder scholing te krijgen!
Ik hoop dat de griep aan je deur voorbij gaat....
Liefs van ons -
25 Februari 2013 - 09:56
Opa & Oma Klaassens:
Hoi Johanneke,
Sjonge ,sjonge wat weer een verhaal van je.Je moet daar ook van alle markten thuis zijn.
Hotel accomodaties uitvoeren. Keuken maaltijden klaar maken voor de gasten.
But last but not least de hulp aan de "' meiden"' zo als je dat zo mooi noemt.
Wat een mooi werk doe je daar toppie,toppie,We zien uit naar de volgende brief.
Liefs opa en oma Klaassens -
25 Februari 2013 - 23:42
Susan Oukes:
Hoi Jo,
Wat een mooie verhalen deel je met ons. Zet je de recepten van chapatti en chips mayai ook even in je verslag als je het natuurlijk eerst zelf even gemaakt hebt en het nog steeds smaakt :)
Veel plezier en niet te vermoeid raken, dan blijft de griep ook weg!
Groetjes Susan -
26 Februari 2013 - 09:24
Kyra:
Hey Jo! (doet me denken aan eeehm....Jimi Hendrix, hihiihi)
Gos wat zielig is dat van de school resultaten voor die meisjes. Zoals je het schrijft kreeg ik echt met ze te doen..wat hebben wij het hier dan luxe met 100.000 kansen om iets van je leven te maken en dat is lekker maar de tegenstellingen zijn zo groot vind je niet?
Grappig he, dat je het leven dat je nu leidt al als gewoon beschouwt. Nog een paar nachtjes slapen en dan kan ik zeggen dat "Hanneke" volgende maand terug komt! Goed gepland hoor poppie, kun je mooi de troonswisseling meemaken ;-D.
En als je nou ziek wordt brouw je toch gewoon een kopje thee van de Artemis! Of mag dat soort zelfmedicatie niet?
Hele dikke tut fan Kyra! -
08 Maart 2013 - 22:58
ROELIE MAKKINK:
Lieve Johanneke,
Het is 11 uur en lees je verslag over je "kinderen". Wat is het toch wat
als de resultaten niet zijn, zoals het verwacht werd. Ik hoop dat jullie goede
oplossingen gevonden hebben. Sterkte met alles.
Liefs tante Roelie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley